Peter 1965-2015
In de nacht van 7 op 8 november 2015 besloot Peter niet langer te willen leven. In de vroege ochtend is hij uit het leven gestapt.
In 1993 werd Peter lid van onze toneelvereniging. Een schuchtere jongeman, die aanvankelijk de kat uit de boom keek. Dat schuchtere verloor hij al snel, waarna hij vervolgens de ene prachtige rol na de andere speelde. Sinds jaren was hij penningmeester van de club, een taak die hij zeer serieus nam en met de zorgvuldigheid, hem eigen, vervulde.
Als speler had hij een duidelijke voorkeur voor drama. Daar excelleerde hij ook in. De mooiste rol die hij ooit gespeeld heeft, zo gaf hij altijd aan, was – hoe wrang – die van de bedlegerige beeldhouwer die tegen de wil van iedereen in, een eind aan zijn leven wil maken… (‘Wiens Leven is dit eigenlijk’)
Peter kon nog wel eens in de clinch liggen met een regisseur. Dan knetterde het even behoorlijk op het podium, waarna hij zijn tas en jas pakte en met een knal de deur achter zich dicht smeet. Om op de volgende repetitie weer fluitend en breed lachend binnen te stappen. Hij wond nergens doekjes om en zei de dingen met zijn typerende Rotterdamse tongval, recht voor z’n raap. Zijn vlijmscherpe opmerkingen konden keihard doel raken. Hij had een enorm gevoel voor humor, hoewel die de laatste jaren soms zo inktzwart was dat het soms shockeerde. Peter wist heel goed welk effect dat op zijn omgeving had. Zo bouwde hij aan een imago, dat zijn kwetsbaarheid, waarvan iedereen wist dat die in grote mate aanwezig was, moest camoufleren. Wij hielden van Peter, juist om wie hij was.
Peter hield van het theater, het applaus. Nu is het doek voorgoed voor hem gevallen. Of zoals hij in de rol van Bob in ‘The Shadowbox’ zei: “Nu heb ik me ermee verzoend… denk ik. Elke dag word ik een beetje kleiner. In ieder opzicht. Er blijft niets van me over. En als je dat weet, weet je ook dat het geen zin heeft je te verzetten (…) Dan kan ik met een voldaan gevoel mijn kist inspringen en het voor gezien houden. Gaan liggen, mijn ogen sluiten, mijn mond dicht doen en verdwijnen in de eeuwigheid.” Hij zou het zelf gezegd kunnen hebben…
Peter laat Linda, zijn ex-vrouw waarmee hij altijd op liefdevolle voet is blijven staan, dochter Iris en zoons Jeroen en Frank achter.
Terug naar Leden